Biografie

Książka „Od nędzy do pie­nię­dzy” jest jed­nym z naj­lep­szych prze­wod­ni­ków biz­ne­so­wych jakie dotad pozna­łem. Prze­czy­ta­łem wiele publi­ka­cji na ten temat /chyba więk­szość wydań, głów­nie ame­ry­kań­skich auto­rów jakie uka­zały się dotych­czas w języku polskim/, więc myślę że mam odpo­wied­nie porów­na­nie. Opi­sana w niej praw­dziwa histo­ria pol­skiego emi­granta, który ze wsi gdzieś na końcu świata wyru­sza do Ame­ryki, poka­zuje co to zna­czy być tak naprawde upar­tym i wytrwa­łym. W życiu i biz­ne­sie, w warun­kach praw­dzi­wej kon­ku­ren­cji. Autor przed­sta­wia wiele auten­tycz­nych fak­tów na temat wpro­wa­dza­nia nowych firm na giełdę. Książka opo­wiada rów­nież o tym, jaka jest droga powsta­wa­nia nowych pro­duk­tów w warun­kach ame­ry­kań­skich. Uwa­żam że barwna histo­ria życia Tad’a Wit­ko­wi­cza to dosko­nały mate­riał na sce­na­riusz filmu opo­wia­da­ją­cemu o tym, jak przez wytrwa­łość, wiarę w suk­ces i naprawdę ciężką pracę speł­nia się „ame­ri­can dream”. Pole­cam tą książkę ludziom, któ­rzy z całych sił pra­gną osią­gnąć w życiu suk­ces. Lek­tura jest bar­dzo wcią­ga­jąca. Prze­czy­ta­nie jej zajęło mi 3 kolejne wie­czory. Na pewno za jakiś czas znów do niej zaj­rzę. Teraz chcę żeby prze­czy­tała ją moja żona.
Krzysz­tof S.
Kraków

W czasie pobytu w Argentynie, wiosną 1984 roku, poznałem Adolfo Perez Esquivela, laureata pokojowej nagrody Nobla, którego zaprosiłem do Polski. Ambasada polska odmówiła mu wizy, gdyż Esquivel powiedział w wywiadzie, że jedzie do Polski aby się spotkać z Wałęsą, prymasem Glempem i…ze mną. Wiadomość o odmowie wizy nobliście dotarła do Wolnej Europy i zrobiła się chryja na całego. Ledwie afera ucichła, gdy na prośbę prof. Mariusa Barnarda z Południowej Afryki, brata Christiana, tego który jako pierwszy dokonał transplantacji serca (Marius operował dawcę, Christian biorcę, czyli Luisa Washkanskyego) zaprosiłem do Polski pewnego historyka z RPA, co odbiło się echem w krajach Czarnego Lądu, protestujących przeciwko zapraszaniu przedstawicieli RPA, która jak wiadomo była w owym czasie bojkotowana. Kolejna zadyma, kolejne przesłuchania. Za namową życzliwego mi kapłana, postanowiłem spakować manatki i wyjechać do Ameryki na rok, dwa, aż się sprawy uspokoją. Przez myśl mi nie przeszło, że zrobi się z tego aż prawie 20 lat.

Disco polo – obciach czy fenomen? Marcin Miller – szczęściarz czy pracoholik?

Marcin Miller. Nie wszyscy go lubią. W wywiadach zbyt szczery, trudny do zaszufladkowania. Krytyczny. Samowystarczalny. Skromny król show-biznesu, czołowy wokalista muzyki disco polo w kraju. Który prostolinijnie wyznaje: takiej muzyki nie da się słuchać dłużej niż przez dwadzieścia minut. Tymczasem bez Szalonej czy Niech żyje wolność trudno wyobrazić sobie koncert sylwestrowy czy jakąkolwiek imprezę w Polsce.

Łobuz czy drań?

Zaczynał od gry na cymbałkach, potem były wiejskie zabawy, dożynki i gra w remizie strażackiej. Sprzęt? Keyboard od cioci ze Szwecji, statyw z dziecięcego wózka, własnoręcznie zrobiony mikser. Aż życie postawiło go przed dylematem – zwykły los urzędnika czy muzyka? Wybrał to drugie. Czy to mu się opłaciło?

Przysłowie: „szewc bez butów chodzi” w odniesieniu do wydawcy oznacza, iż na wydanie własnych książek i wspomnień nie ma on nigdy czasu. Reisefieber miała się ukazać wiele lat temu. Wychodzi dopiero teraz. Na szczęście, książka nie tylko nie straciła na aktualności, ale co więcej, upływ czasu dodał jej pikanterii, a niekiedy nową, zaskakującą konkluzję czy pointę. Mimo przemian technologicznych, zmiany mód i obyczajów, mój sposób na poznanie świata „poprzez szukanie guza” nadal, a może nawet bardziej niż kiedykolwiek  jest w cenie. Nie wierzycie? To poczytajcie…. (JMF)