Zapiski Julki rewolucjonistki - Julia Lempart-Suchanow

Książka daje wiele do myślenia. Jak będzie wyglądał nasz kraj za parę lat, jeśli teraz nie zareagujemy na to, jak rzeczywistość postrzega młodzież – przyszłość naszego narodu?

„Zapisy Julki Rewolucjonistki” autorstwa Julii Lempart-Suchanow to oryginalna książka, napisana w formie pamiętnika, przedstawiająca życie i przemyślenia młodej dziewczyny, która odnalazła swoją drogę – drogę walki – w skomplikowanej sytuacji politycznej
Publikacja napisana jest w postaci pasty – charakterystycznej formy literackiej, humorystycznej historii ukazującej w przejaskrawiony sposób postrzeganie świata przez dorastającą młodzież.
Jak wygląda codzienność Julii? Strajk kobiet, życie na skłocie, walka o równouprawnienie płci i powszechne prawo do aborcji – to jej chleb powszedni.

„Zapisy Julki Rewolucjonistki” to książka ukazująca życie i poczynania młodej dziewczyny, której rysopis idealnie odwzorowuje wyobrażenie współczesnej nastolatki, dorastającej w świecie mediów społecznościowych, poprzez które manifestuje swoje poglądy. Publikacja napisana jest w formie pamiętnika, zaś sam język, którym posługuje się tytułowa Julka nie szczędzi w wulgaryzmach i typowych dla slangu młodzieżowego wypowiedziach. Julia Lempart-Suchanow sporządzając swoją publikację, jednocześnie zwróciła uwagę na to, jakim problemem jest ślepe podążanie młodzieży za obecnie panującymi, lewicowymi trendami. „Zapisy Julki Rewolucjonistki” ukazują wartości jakimi kierują się młodzi ludzie, którzy w przyszłości decydować będą o losach naszego kraju. Dzieło stworzone jest w postaci pasty – przejaskrawionej formy literackiej, napisanej w narracji pierwszoosobowej.

„-Dziś odbył się kolejny Strajk Kobiet. Kobiet, mężczyzn, biseksualsów, transów i w ogóle różnych osobopostaci było chyba z milion. Nawet trochę antyfaszystów przyjechało z Niemiec, ale brat mówił, żeby póki co nie nagłaśniać tego faktu, tylko zachować go dla siebie. No to ja tylko wzmiankuję to tutaj, bo przecież mój dzienniczek nie będzie nigdy upubliczniony, co nie? Na strajku wołałyśmy różne standardowe hasła znane z poprzednich dni, w tym „PiS wypierdalać!”. W ten sposób spokojnie i kulturalnie blokowałyśmy rondo, a tu normalnie jakiś faszysta i homofob bez empatii zaczął się dopierdalać i drzeć na nas ryja, żebyśmy karetkę przepuściły. Co mnie to obchodzi? Kazałam ludziom nie ustępować ani o metr. Jesteśmy wkurwione i nic nas stąd nie ruszy, dopóki czujemy, że powinnyśmy tu stać. Udało się, nie przepuściłyśmy nikogo.”