Mucha w czekoladzie - Maciej Dutko

Większość ludzi popada w standardy, potyka się o rutynę i grzęźnie w codzienności. Żyją i umierają niezbyt szczęśliwie, powieliwszy tylko to, co zastali, przychodząc na tę Kulkę. W ciągu całego tzw. życia stają się coraz mniej wyraźną kopią własnych, często równie powtarzalnych przodków. A przecież każda kolejna kserokopia z kserokopii staje się coraz bardziej blada i niewyraźna…

Mało kto ma świadomość, że oryginalne, dobre i spełnione Życie zaczyna się tam, gdzie kończą się schemat, „normalność” i powtarzalność. Świat to nieskończony bufet możliwości. Cała sztuka, to otworzyć umysł, widzieć szerzej, dokonywać nie zawsze oczywistych wyborów i łapać okazje, które Wielki Programista rozsiał wszędzie dookoła.

Bądź wolny i serfuj po morzu możliwości.
Tam, gdzie lubisz; z tym, kogo szanujesz; wtedy, kiedy zechcesz. 

„Mucha w czekoladzie” to zbiór 137 inspirujących, czasami zabawnych, a czasami – strasznych przypowieści, które naprawdę miały miejsce. Co zabawne, większość tych historii wydarzyła się w jednym z najdziwaczniejszych miejsc na świecie: w kraju, któremu bardzo daleko (i geograficznie, i mentalnie) do Dalekiego Wschodu, a i do którego za bardzo nie chce się przyznać także Cywilizowany Zachód (mimo że nieodległy).

Nazwijmy więc kraj ten krajem Bliskiego Zachodu. A więc miejscem, którego mieszkańcy wciąż rozdarci są między:

• zachłannością konsumpcji a złudzeniami duchowości,
• nadmiarem rzeczy a niedoborem spokoju,
• ciągłym „niedasizmem” a ostrogami „możeszwszystkizmu”,
• posiadaniem zegarków a brakiem czasu,
• nieustanną gonitwą za piątkiem / urlopem / pierwszym milionem i emeryturą a Równowagą (zwij ją „zen”, jeśli wolisz – to przecież modne).

Jeśli w lekturze dostrzeżesz inspiracje „Modlitwą żaby” i innymi książkami de Mello, to dobrze. Jeśli tu i ówdzie poczujesz pazur Gandhiego czy oddech Dalajlamy, po którym zechcesz zostawić świat nieco lepszym, niż go zastałeś, to też pięknie. Ale pamiętaj, że wszystko, co przeczytasz, wydarzyło się nie w surowych górach Tybetu ani nie w zmysłowych Indiach, lecz w średnio rozwiniętym, umiarkowanie cywilizowanym i targanym ciągłymi sprzecznościami kraju aspirującym do tzw. pierwszego świata.

Jeśli choć jedna z tych przypowieści zainspiruje Cię do zrobienia czegoś dobrego, cieszę się.