Od Tater do Andów. Pomysł na zwiedzanie świata - Jan M. Fijor

Przysłowie: „szewc bez butów chodzi” w odniesieniu do wydawcy oznacza, iż na wydanie własnych książek i wspomnień nie ma on nigdy czasu. Reisefieber miała się ukazać wiele lat temu. Wychodzi dopiero teraz. Na szczęście, książka nie tylko nie straciła na aktualności, ale co więcej, upływ czasu dodał jej pikanterii, a niekiedy nową, zaskakującą konkluzję czy pointę. Mimo przemian technologicznych, zmiany mód i obyczajów, mój sposób na poznanie świata „poprzez szukanie guza” nadal, a może nawet bardziej niż kiedykolwiek  jest w cenie. Nie wierzycie? To poczytajcie…. (JMF)

Praca zdalna jest jedną z obietnic przyszłości, które pojawiły się w konsekwencji burzliwego rozwoju technologii. Wydaje się jednak, że taka forma zatrudnienia nie jest dogodnym rozwiązaniem dla każdej firmy. Wielkie korporacje oparte na sztywnych strukturach i projektach wyliczonych co do godziny wyraźnie niechętnie sięgają po tę możliwość. Korzystają z niej raczej startupy czy firmy programistyczne. Jednak niemal każdy przyzna, że nie można bagatelizować korzyści płynących z modelu pracy zdalnej: brak potrzeby utrzymywania dużego biura, łatwiejsze prowadzenie biznesu w różnych strefach czasowych, prostszy dostęp do utalentowanych pracowników - to tylko te najbardziej oczywiste.

Licz na siebie, czyli jak zbudować własny biznes.

No, przecież nie napiszę, że jest to od dawna oczekiwana książka.

Że takich książek, podobnie jak dobrej pracy, na rynku brakuje, albo że autor jest znanym propagatorem przedsiębiorczości, który w każdym człowieku dostrzega potencjalnego Gatesa, Waltona czy Della. Napiszę więc tylko, że po przeczytaniu „Licz na siebie” zniknie cała masa pytań związanych z założeniem własnej firmy, a równocześnie pojawi się kilka razy więcej innych problemów. Różnica tkwi w tym, że posiadając swój biznes łatwiej się je rozwiązuje. Dlaczego? Bo innego wyjścia nie ma.  Powodzenia!

W czasie pobytu w Argentynie, wiosną 1984 roku, poznałem Adolfo Perez Esquivela, laureata pokojowej nagrody Nobla, którego zaprosiłem do Polski. Ambasada polska odmówiła mu wizy, gdyż Esquivel powiedział w wywiadzie, że jedzie do Polski aby się spotkać z Wałęsą, prymasem Glempem i…ze mną. Wiadomość o odmowie wizy nobliście dotarła do Wolnej Europy i zrobiła się chryja na całego. Ledwie afera ucichła, gdy na prośbę prof. Mariusa Barnarda z Południowej Afryki, brata Christiana, tego który jako pierwszy dokonał transplantacji serca (Marius operował dawcę, Christian biorcę, czyli Luisa Washkanskyego) zaprosiłem do Polski pewnego historyka z RPA, co odbiło się echem w krajach Czarnego Lądu, protestujących przeciwko zapraszaniu przedstawicieli RPA, która jak wiadomo była w owym czasie bojkotowana. Kolejna zadyma, kolejne przesłuchania. Za namową życzliwego mi kapłana, postanowiłem spakować manatki i wyjechać do Ameryki na rok, dwa, aż się sprawy uspokoją. Przez myśl mi nie przeszło, że zrobi się z tego aż prawie 20 lat.