Inflacja. Wróg publiczny nr 1 - Henry Hazlitt

Najnowsze wydanie bestselerowej książki!

Siła woli - fundament życiowego sukcesu.

Tytuł mówi sam za siebie.
Cierpisz na brak silnej woli, sięgnij po książkę Hazlitta.
Tak, to ten sam, co napisał Ekonomię w jednej lekcji.

Zapraszamy!

Jak pisze autor we wstępie, Ekonomia w jednej lekcji „ma ukazać, iż wiele pomysłów, które dziś uchodzą za wspaniałe, postępowe i nowoczesne, to w gruncie rzeczy nawrót starych błędów”. Wykład poprawnej ekonomii Hazlitt przedstawia w tytułowej „lekcji”, która zawiera się w jednym zdaniu kilkustronicowego pierwszego rozdziału. Pozostałe rozdziały to omówienie podstawowej lekcji na przykładach z życia. Książka miała kilkanaście wydań w Stanach Zjednoczonych (o łącznym nakładzie ponad 1 mln egzemplarzy) oraz liczne tłumaczenia. Żelazna logika i przystępny język sprawiają, że lektura Ekonomii w jednej lekcji daje wyjątkową satysfakcję intelektualną zarówno ekonomistom, jak i czytelnikom, którzy dopiero zaczynają się interesować ekonomią.

Mnogość definicji podaży pieniądza może wprawiać przeciętnego człowieka w zakłopotanie. O co chodzi z tymi wszystkimi M, od M1A i M1B do M8? Który z tych symboli oznacza prawdziwą podaż pieniądza, o ile którykolwiek samodzielnie do tego wystarcza? I może najistotniejsze: dlaczego depozyty bankowe wliczone są do różnych M jako podstawowy składnik podaży pieniądza? Wszyscy dziś wiedzą, że papierowe dolary, emitowane wyłącznie przez Banki Rezerwy Federalnej, zawierające napis „ten banknot jest legalnym środkiem płatniczym do regulowania wszelkich zobowiązań, publicznych i prywatnych”, to pieniądze. Ale dlaczego rachunki bieżące uważane są za pieniądz i na jakiej zasadzie powstają? Czyż nie można ich wypłacić na żądanie w postaci gotówki? Dlaczego więc wkłady na żądanie to też pieniądz, a nie tylko papierowe dolary, które je reprezentują? Jedną z niezwykłych implikacji zaliczania wkładów na żądanie do składników podaży pieniądza jest stwierdzenie, że banki tworzą pieniądz; że w pewnym sensie są fabrykami pieniędzy. Ale czy banki nie przekierowują jedynie powierzonych im oszczędności, pożyczając je inwestorom lub konsumentom? Skoro banki otrzymują nasze oszczędności i następnie je pożyczają, to jak właściwie tworzą pieniądze? W jaki sposób pasywa bankowe stają się składnikiem podaży pieniądza?

Na początku 2017 roku George Selgin, słynny „rzecznik” wolnej bankowości, opublikował zbiór własnych tekstów o pieniądzu, napisanych w ciągu ostatnich kilkunastu lat. W efekcie powstała spójna, kompleksowa praca obejmująca tematykę od systemu bankowości we wczesnych Stanach Zjednoczonych, przez kulisy powstania Rezerwy Federalnej, po jej dorobek aż do czasów obecnych.

„Niewielu dzisiejszych ekonomistów jest zaznajomionych z systemami monetarnymi pozbawionymi banku centralnego funkcjonującymi w przeszłości. W swej ignorancji są przekonani, że systemy takie nie mogły działać prawidłowo. Nie powinno zatem zaskakiwać to, że mało który z nich poważnie traktuje możliwość, by takie alternatywy mogły zapewnić większą stabilność systemu monetarnego, niż robi to Fed i pozostałe banki centralne. Wśród wielu nieporozumień dotyczących dawnych i hipotetycznych systemów pieniężnych, szczególnie wyraźne jest mylenie ze sobą słabości tych systemów wynikających z procesów rynkowych z negatywnymi skutkami wywoływanymi przez rządowe interwencje w rynkowe systemy pieniężne i bankowe. Z tego podstawowego błędu bierze się upór, z jakim eksperci, pomimo kolejnych następujących po sobie porażek, upierają się przy propozycjach nakładania na system bankowy nowych warstw regulacji, zamiast zaakceptować to, że interwencje rządowe przynoszą głównie szkody”.

Skąd się biorą kryzysy finansowe?

Aby odpowiedzieć na to pytanie, trzeba postawić kilka innych:

• kto kontroluje emisję waluty? 
• Kto zyskuje na inflacji? 
• Komu zależy na drukowaniu papierowego pieniądza bez pokrycia w złocie? 
• Kto pragnie uzależniać ludzi od kredytów? 
• Do kogo należy amerykańska Rezerwa Federalna? 
• Po co stworzono Międzynarodowy Fundusz Walutowy?

A przede wszystkim: w jaki sposób prowadzona jest globalna wojna o pieniądz?

Odsłaniając kulisy wielkiej polityki i ujawniając nieznane, sensacyjne informacje, autor ukazuje, w jaki sposób w ciągu XX wieku dolar stał się najsilniejszą walutą świata, wypierając najpierw funta, a następnie degradując nawet złoto. Oprócz przeszłości, Song Hongbinga interesuje jednak przede wszystkim przyszłość. Żyjemy w epoce kresu dominacji dolara. Stany Zjednoczone są schyłkowym mocarstwem, którego siła, również militarna, oparta jest na gigantycznym zadłużeniu. Co nas czeka, kiedy mocarstwo to upadnie? Jak potoczą się losy świata? Co zrobi Europa, co zrobią Chiny? Jaka waluta ma szansę zastąpić dolara? Wszystkie te kwestie Song Hongbing opisuje jak zwykle w pełen rozmachu i fascynujący sposób.