Wstęp do psychoanalizy - Sigmund Freud

Człowiek w poszukiwaniu sensu Viktora E. Frankla to jedna z najbardziej wpływowych książek w literaturze psychiatrycznej od czasu Freuda. Zaczyna się od długiego, suchego i głęboko poruszającego osobistego eseju o pięcioletnim pobycie Frankla w Auschwitz i innych obozach koncentracyjnych i jego wysiłkach w tym czasie, by znaleźć powody do życia. 
Druga część książki opisuje metody psychoterapeutyczne, które Frankl opracował jako pierwszy na bazie swoich doświadczeń z obozów. Freud uważał, że życiem człowieka rządzi popęd seksualny i pokusy. Frankl z kolei wierzy, że najgłębszym popędem człowieka jest poszukiwanie sensu i celu. Logoterapia Frankla zatem bardziej przystaje do zachodnich religii niż freudeowskiej psychoterapii.

Ósmy tom dzieł Sigmunda Freuda zawiera jego pisma metapsychologiczne. Sam Freud używał terminu "metapsychologia" - utożsamianego z "psychologią nieświadomości" - na określenie teorii zajmującej się opisem struktury, funkcjonowania i przejawów aparatu psychicznego PSYCHE nieświadomej.

Tom ten obejmuje dwie najsłynniejsze historie przypadków: znaną potocznie jako historia "małego Hansa", pracę "Analiza fobii pięciolatka" (1909) oraz powszechnie nazwane analizą "Człowieka wilka" studium pt. "Z historii nerwicy dziecęcej" (1914).
Obie przedstawione tu historie łączy fakt, że są to analizy nerwic dziecięcych i z tego względu nawzajem się uzupełniają i wspierają.Teskty zawierają dyskusję na temat kilku kluczowych pomysłów psychoanalitycznych Freuda, a zatem omawiają problem seksualności dziecęcej

Zygmunt Freud (1856-1939) – austriacki psycholog, psychoterapeuta, neurolog, neuropatolog, twórca psychoanalizy i psychologii głębi, chyba jedna z najważniejszych postaci w nauce o człowieku, postać wręcz symboliczna w nauce – jak Einstein w fizyce, tak Freud w naukach o człowieku wyznaczali najważniejsze kierunki myśli. W zasadzie nie byłoby współczesnej psychologii bez freudyzmu, choć oczywiście wiele z jego tez zostało zweryfikowanych i wiele szkół w psychologii powstało wręcz jako kontrreakcja na tezy psychoanalizy.

W Wizerunku własnym Freud przedstawia swoją drogę naukową od wczesnych czasów gdy praktykował w wiedeńskich szpitalach aż do chwili największego rozwoju psychoanalizy. Na początku swojej kariery leczy chorych psychicznie przy pomocy hipnozy. Dopiero w 1891 r. może już częściowo poświęcić się pracy stricte naukowej, pisze pierwszą książkę O pojmowaniu afazji. Zaczyna zwracać baczną uwagę na kwestie dotyczące seksualności. Wtedy też zarzuca hipnozę i rozpoczyna stosować w leczeniu nową metodę zwaną katarktyczną, którą można nazwać praprzodkiem psychoanalizy. Freud opisuje kolejne fazy jej rozwoju od teorii tłumienia (to już rzeczywisty początek psychoanalizy), przez odkrycie libido, metodę przeniesienia, analizy marzeń sennych czy czynności pomyłkowych aż do późniejszych psychoanalitycznych interpretacji religii (którą nazywa zbiorową nerwicą natręctw) i kultury. Sporo znajdziemy tu również o rozwoju ruchu psychoanalitycznego, wiernych zwolennikach (np. O. Rank czy E. Bleuler), jak i odszczepieńcach (np. C.G. Jung czy A. Adler).

Książka należy do ścisłego kanonu literatury psychoanalitycznej!

Autorka przedstawiła pierwszy, systematyczny opis obronnego funkcjonowania ego, wzbogaciła go materiałem klinicznym z własnej praktyki terapeutycznej, ukazała zależności między normą a patologią w funkcjonowaniu ego, przerzuciła "most" między patologią a badaniami nad normą rozwojową.

Anna Freud była nie tylko świetnym praktykiem obdarzonym niezwykłą intuicją. Jej wkład w rozwój teorii psychoanalitycznej jest równie doniosły, a niniejsza książka stanowi tego przykład.
z Przedmowy Małgorzaty Ojrzyńskiej

"Chciałbym tu udzielić czytelnikowi pewnej rady. Jeżeli zawodowy psycholog „ocenia” cię w sytuacji, w której jesteś zagrożony i prosi cię o udział w teście plam atramentowych albo o uzupełnienie niekompletnych zdań lub o narysowanie czegokolwiek, wyjdź z jego gabinetu.

Poddanie się takim badaniom stwarza niebezpieczeństwo, że na twój temat zostanie podjęta bardzo poważna diagnoza, która będzie zupełnie bezpodstawna. Jeżeli kontaktujesz się z psychologiem z powodów prawnych, twoja wolność osobista może być poważnie zagrożona. Jeżeli otrzymałeś nakaz sądowy skontaktowania się z psychologiem, jeżeli to tylko możliwe, spokojnie odmów testowania i poproś o ustalenie innego terminu spotkania. Następnie natychmiast skonsultuj się z prawnikiem, którego możesz odesłać do źródeł cytowanych w tej książce lub do dużo bardziej obszernej listy w trzytomowej pracy Jaya Ziskina i Davida Fausta. Nie odpowiadaj na pytania, by potem nie zgodzić się na test. Każda z twoich odpowiedzi może zostać „zinterpretowana” jako wskazująca, że twój sprzeciw wobec całej procedury ma przyczynę w jakiejś formie psychologicznej patologii. Dla wyrachowanego psychologa ta interpretacja będzie poparta post hoc przez sam sprzeciw."

Robyn M. Dawes

Gustave Le Bon (1841–1931) należy do ojców psychologii społecznej. Jego Psychologia tłumu to dzieło do dziś niezwykle często przypominane w analizach społecznych. Jest bowiem pierwszą w historii nauki próbą psychologicznej analizy zachowań ludzkiego tłumu. Napisana w 1895 roku książka stała się w pewnym sensie prorocza, wkrótce masy doszły do władzy to tłum doprowadził w znacznej mierze do władzy Lenina, Mussolliniego czy Hitlera. Jest oczywiście Le Bon elitarystą, tłum charakteryzuje najczęściej jako impulsywny, zmienny, drażliwy, podatny na sugestie, przesadny w emocjach, nietolerancyjny. Poddaje analizie czynniki mające wpływ na działanie tłumu, ocenia rolę wiecowych przywódców. Dokonuje także klasyfikacji tłumów i np. zgromadzenia parlamentarne nazywa tłumami heterogenicznymi wyraźnie, opowiadając się za rządami elit. Mimo upływu ponad 100 lat od czasu powstania Psychologii tłumu wiele zawartych w niej spostrzeżeń (i ostrzeżeń) pozostaje aktualna.