Histeria i lęk - Sigmund Freud

Tom ten obejmuje wybór pism dotyczących procesu kształtowania się tzw. "charakteru seksualnego" i tego, w jaki sposób przejawia się on w indywidualnym życiu erotycznym i emocjonalnym.

Wstęp do psychoanalizy to najbardziej znana, klasyczna już książka Freuda, która zapoczątkowała rozwój i popularyzację psychoanalizy jako teorii, metody badawczej i środka terapii. Zawiera cykl wykładów wygłoszonych przez autora w latach 1915-1917 przed audytorium składającym się z lekarzy i "laików obojga płci", którym wyjaśniał podstawowe założenia swej koncepcji. Znając główne zastrzeżenia, jakie wobec niej wysuwano, wykłady te potraktował niezwykle poważnie, przygotowując je w postaci napisanego tekstu.

W pierwszych wykładach Freud analizuje czynności pomyłkowe i marzenia senne, udowadniając istnienie nieświadomości. Przedstawia przede wszystkim te objawy nieświadomości, które występują w życiu codziennym. Pokazuje, że nic w naszej psychice nie jest przypadkowe. Są tylko zjawiska zrozumiałe, które umiemy zinterpretować, i niezrozumiałe, których jeszcze zinterpretować nie potrafimy.

W dalszych wykładach autor wyjaśnia podstawy nauk o nerwicach, prezentuje również 3 zasadnicze wątki teorii psychoanalitycznej: teorię lęku, teorię libido i narcyzmu oraz teorię przeniesienia.

Zygmunt Freud (1856-1939) - austriacki psycholog, psychoterapeuta, neurolog, neuropatolog, twórca psychoanalizy i psychologii głębi, chyba jedna z najważniejszych postaci w nauce o człowieku, postać wręcz symboliczna w nauce jak Einstein w fizyce, tak Freud w naukach o człowieku wyznaczali najważniejsze kierunki myśli. W zasadzie nie byłoby współczesnej psychologii bez freudyzmu, choć oczywiście wiele z jego tez zostało zweryfikowanych i wiele szkół w psychologii powstało wręcz jako kontrreakcja na tezy psychoanalizy.

W Psychopatologii życia codziennego Freud zajmuje się przede wszystkim mechanizmami, które powodują, że zapominamy (zarówno imiona, jak i wyrazy obce jak i nazwy i szyk zdań), popełniamy pomyłki w czytaniu i pisaniu. Także przejęzyczeniami, czynnościami pomyłkowymi, także zabobonami i błędami. Freud - pamiętajmy o tym - był przede wszystkim lekarzem. Jego samego w dużej mierze zaskoczyły rezultaty jego własnych badań tak bardzo bowiem ludzka natura okazywała się inna od tej jaką chciałby widzieć wiedeński mieszczanin z początku XX wieku. Jednak to badania konkretnych ludzi spowodowały, że Freud doszedł do swych wniosków o ludzkiej naturze. Te wyniki badań doprowadziły go do tezy iż wspólną zaś cechą zarówno najlżejszych, jak i najcięższych przypadków chorobowych, które mają także czynności pomyłkowe i przypadkowe jest to, że możemy te zjawiska sprowadzić do niezupełnie stłumionych treści psychicznych, które nie dopuszczone do świadomości nie są jednak pozbawione wszelkiej możności ujawnienia się.

Czynności pomyłkowe obejmują przejęzyczenia, błędne odczyty napisów, uproszczenia przedmiotów itp., znane każdemu z życia codziennego. Analiza tych przypadków prowadzi niezbicie - zdaniem autora - do ciemnych dziedzin życia psychicznego, takich jak: nikczemna zazdrość, wspomnienia seksualne z dzieciństwa czy aktualne zakazane życzenia seksualne, pragnienia ambicjonalne, niszczycielskie, nadmierne ambicje itp.

Drugi obszar zjawisk opisanych przez autora to zapominanie. Freud był przekonany, że jest ono dowodem istnienia stłumionych, wypartych ze świadomości treści dążących do ujawnienia się, jeżeli tylko zaistnieją korzystne po temu okoliczności. Może to nastąpić nawet po wielu latach od czasu stłumienia.

Kolejna grupa to marzenia senne, które stanowią - według Freuda - kopalnię materiału dowodowego na rzecz koncepcji psychoanalitycznej, są wytworem własnej psychicznej aktywności śniącego, realizacją życzeń o silnym ładunku emocjonalnym. W marzeniu sennym autor wyróżnia treść jawną i myśli utajone, podkreślając sens istnienia tych drugich.

Nowa teoria na temat tego, jak mózg tworzy emocje, która może zrewolucjonizować psychologię, opiekę zdrowotną, egzekwowanie prawa i nasze rozumienie umysłu ludzkiego.

EMOCJE WYDAJĄ SIĘ BYĆ AUTOMATYCZNE, jak niepohamowane reakcje na nasze myśli i doświadczenia. Naukowcy długo popierali to założenie twierdząc, że emocje są tak zaprojektowane w ciele lub w mózgu, iż nie podlegają zmianom. Dzisiaj jednak nauka o emocjach przechodzi rewolucję równającą się z odkryciem względności w fizyce czy selekcji naturalnej w biologii, a ta zmiana poglądów niesie ze sobą ogromne implikacje dla nas wszystkich.

Na czele tej rewolucji stoi psycholog i neurobiolog, Lisa Feldman Barrett, której teoria emocji prowadzi do głębszego rozumienia umysłu i mózgu, rzucając nowe światło na istotę człowieczeństwa. Jej badania obalają powszechnie przyjmowane przekonanie, że emocje zamieszkują różne części mózgu oraz są uniwersalnie wyrażane i rozpoznawane. Dowodzi ona, że emocje są tworzone pod wpływem chwili, przez ośrodkowe układy, które oddziałują na siebie wzajemnie i jest wspomagana przez naukę, która trwa całe życie. Ta nowa teoria oznacza, że odgrywasz dużo większą rolę w swoim życiu emocjonalnym, niż ci się kiedykolwiek wydawało. Jej następstwa zdążyły już zachwiać posadami nie tylko psychologii, ale również medycyny, systemu prawnego, wychowywania dzieci, medytacji, a nawet ochrony lotniska.

Dlaczego emocje wydają się być automatyczne? Czy racjonalna myśl naprawdę kontroluje emocje? Jak emocje wpływają na chorobę? Jak możesz zwiększyć inteligencję emocjonalną swoich dzieci? Książka „Jak powstają emocje" udziela odpowiedzi na te i na wiele innych pytań, ujawniając najnowsze badania i tworząc praktyczne zastosowanie nowej nauki o emocjach, umyśle i mózgu.

Nowe wydanie "Porozumienia bez przemocy: o języku życia" Marshalla Rosenberga wzbogacone zostało o obszerny rozdział na temat mediacji w duchu PBP - zupełnie niepodobnych do klasycznych mediacji, z którymi ktokolwiek z nas miał szansę się zetknąć. Punktem wyjścia w procesie opisywanym przez Rosenberga jest, jak i w całej jego metodzie, kontakt międzyludzki na poziomie serca, bez którego mediacje nie mogą się w ogóle rozpocząć. Inny jest też cel: Rosenberg jako mediator nie dąży do kompromisu, lecz - uwaga! - do tego, by każda ze stron zakończyła konflikt w pełni usatysfakcjonowana. Brzmi niewiarygodnie, lecz, jak udowadnia autor na licznych przykładach ze swojej pracy, jest to możliwe.